Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Bonum patria: miserum exilium. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Non est igitur voluptas bonum.

Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Immo alio genere; Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Bork Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Odium autem et invidiam facile vitabis. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Duo Reges: constructio interrete. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Sed quae tandem ista ratio est? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Ergo id est

convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Omnia peccata paria dicitis.

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sint modo partes vitae beatae. Esse enim, nisi eris, non potes. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Si enim ad populum me vocas, eum. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Erat enim Polemonis. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.

Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Aliter autem vobis placet. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;

Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Multoque hoc melius nos

veriusque quam Stoici. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus.