Refert tamen, quo modo. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Cur iustitia laudatur? A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Esse enim, nisi eris, non potes. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Duo Reges: constructio interrete. Erat enim Polemonis. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.

Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Omnis enim est natura diligens sui. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M.

Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id

est in virtute, laudatur. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Magna laus. Etiam inchoatum, ut, si iuste depositum reddere in recte factis sit, in officiis ponatur depositum reddere; Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur.

Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Si longus, levis; Restinguet citius, si ardentem acceperit. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Satis est ad hoc responsum. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Hoc est non dividere, sed frangere. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Haeret in salebra. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Rationis enim perfectio est virtus;

Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Quibusnam praeteritis? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quodsi ipsam

honestatem undique pertectam atque absolutam. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?