Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Velut ego nunc moveor. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Pugnant Stoici cum Peripateticis. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Esse enim, nisi eris, non potes. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L.

Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quaerimus enim finem bonorum. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. An haec ab eo non dicuntur?

Quis istud possit, inquit, negare? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; A mene tu? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Et quidem, inquit, vehementer errat; Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus.

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Sint ista Graecorum; Tum Piso: Quoniam

igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quid vero? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Ratio quidem vestra sic cogit. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Paria sunt igitur. Quae duo sunt, unum facit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ac tamen hic mallet non dolere. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Duo Reges: constructio interrete. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt.

Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Sed haec omittamus; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio.

Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Nec

vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.