Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Duo Reges: constructio interrete. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis.

Utilitatis causa amicitia est quaesita. Recte, inquit, intellegis. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Falli igitur possumus. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat;

Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Illi enim inter se dissentiunt. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sed

quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.

Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Esse enim, nisi eris, non potes. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Nihil illinc huc pervenit. Cur post Tarentum ad Archytam? Ratio quidem vestra sic cogit.

Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Pollicetur certe. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quibus ego vehementer assentior.

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Videsne, ut haec concinant? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Omnis enim est natura diligens sui. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Stoici scilicet.

Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Dat enim intervalla et relaxat. Quae duo sunt, unum facit. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Et quidem, inquit, vehementer errat; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Primum quid tu dicis breve?