Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Simus igitur contenti his.

Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. At multis se probavit. Res enim concurrent contrariae. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Rationis enim perfectio est virtus; Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Scrupulum, inquam, abeunti; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quos nisi

redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Falli igitur possumus. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non risu potius quam oratione eiciendum? Sed potestne rerum maior esse dissensio? Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Duo Reges: constructio interrete.

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Hoc simile tandem est? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Restinguet citius, si ardentem acceperit. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? An hoc usque

quaque, aliter in vita? Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.