Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent.

Paria sunt igitur. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Vide, quaeso, rectumne sit. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Quid censes in Latino fore?

Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Et quod est munus, quod opus

sapientiae? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Equidem e Cn. Velut ego nunc moveor. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Duo Reges: constructio interrete. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Illi enim inter se dissentiunt. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.

Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Suo enim quisque

studio maxime ducitur. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.