Explanetur igitur. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Itaque contra est, ac dicitis; Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Hoc non est positum in nostra actione. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Bonum integritas corporis: misera debilitas. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Utilitatis causa amicitia est quaesita. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

At iam decimum annum in spelunca iacet. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Mihi

enim satis est, ipsis non satis. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Minime vero, inquit ille, consentit. Cur post Tarentum ad Archytam? Torquatus, is qui consul cum Cn. Mihi enim satis est, ipsis non satis. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt;

Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Bork Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Bork At

ego quem huic anteponam non audeo dicere;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid de Pythagora? Bork Quo tandem modo? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Duo Reges: constructio interrete. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.