Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed haec omittamus; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Duo Reges: constructio interrete. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Non igitur bene. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere.

Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Si longus, levis dictata sunt. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Sit sane ista voluptas.

Qualem igitur hominem natura inchoavit? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Quae duo sunt, unum facit. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.

Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Satis est ad hoc responsum. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Primum in

nostrane potestate est, quid meminerimus? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Minime vero, inquit ille, consentit. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit.

Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Equidem e Cn. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.

Bonum liberi: misera orbitas. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Bona autem corporis huic sunt, quod

posterius posui, similiora. Quonam, inquit, modo? Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.

Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?