Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Duo Reges: constructio interrete.

Sullae consulatum? Restatis igitur vos; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Verum esto;

Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Tu quidem reddes; His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium.

Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quae cum essent dicta, discessimus. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed hoc sane concedamus. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea

nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Reguli reiciendam; Quod vestri non item. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Nos commodius agimus. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Quare attende, quaeso. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Audeo dicere, inquit. Refert tamen, quo modo. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non

iucundissime vixerit? Hoc non est positum in nostra actione. Sed videbimus. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Ubi ut eam caperet aut quando? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.