Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; At, si voluptas esset bonum, desideraret. Cur post Tarentum ad Archytam? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quid dubitas igitur mutare principia naturae?

Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Odium autem et invidiam facile vitabis. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Sed ad bona praeterita redeamus. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Erat enim res aperta. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non

intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Nam quid possumus facere melius? Minime vero istorum quidem, inquit. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quid censes in Latino fore?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Duo Reges: constructio interrete. Sed nimis multa.

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Quis hoc dicit? Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Iam enim adesse poterit. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Non est igitur summum malum dolor. Nunc omni

virtuti vitium contrario nomine opponitur. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quo modo autem philosophus loquitur?