Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Non semper, inquam; At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Prioris generis est docilitas, memoria; Bonum incolumis acies: misera caecitas. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Duo enim genera quae erant, fecit tria.

At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quis enim redargueret? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Nemo igitur esse beatus potest. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus?

Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Duo Reges: constructio interrete. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari.

Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris

oratio. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Poterat autem inpune; O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit.

A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Ita prorsus, inquam; Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur.

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Bonum integritas corporis: misera debilitas. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quae cum essent dicta, discessimus.

Itaque primos congressus copulationesque et

consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Nam quid possumus facere melius? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Que Manilium, ab iisque M. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?