Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Hoc non est positum in nostra actione. Ne discipulum abducam, times. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Bork Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Ne discipulum abducam, times. Sed fac ista esse non inportuna;

Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra

dogmata. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Quis istud, quaeso, nesciebat?

Sed ad rem redeamus; Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quid, de quo nulla dissensio est? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Praeclare hoc quidem. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Si longus, levis. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Sed quid sentiat, non videtis. Duo Reges: constructio interrete.

Et nemo nimium beatus est; Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Res enim se praeclare habebat, et

quidem in utraque parte. At iam decimum annum in spelunca iacet. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda.