Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Quid enim possumus hoc agere divinius? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Sed haec omittamus; An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Duo Reges: constructio interrete. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quippe: habes enim a rhetoribus; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Hoc simile tandem est?

His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Non

dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Tria genera bonorum; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Paria sunt igitur. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Odium autem et invidiam facile vitabis. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Quis negat?

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. At, si voluptas esset bonum, desideraret.

Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Et hunc idem dico, inquieta sed

ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Poterat autem inpune; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates?

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. De quibus cupio scire quid sentias. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint.