Cur iustitia laudatur? Quo igitur, inquit, modo? Dat enim intervalla et relaxat. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.

Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ergo, inquit, tibi Q. Murenam te accusante defenderem. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?

Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Tum mihi Piso: Quid ergo? Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque

progressio. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Tum mihi Piso: Quid ergo? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Qualem igitur hominem natura inchoavit? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Duo Reges: constructio interrete. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Nihil

acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Si enim ad populum me vocas, eum. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.