Sed haec in pueris; Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Ut aliquid scire se gaudeant? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Immo alio genere;

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Cur id non ita fit? At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Duo Reges: constructio interrete. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Nos cum te, M. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter.

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Erit enim mecum, si tecum erit. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Sed eum qui audiebant, quoad

poterant, defendebant sententiam suam. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Hoc non est positum in nostra actione. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Bork

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Quo modo autem philosophus loquitur? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quid me istud rogas?

Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Nulla erit controversia. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Sed quot homines, tot sententiae; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.