Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Sed haec nihil sane ad rem; Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.

Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Sed videbimus. An tu me de L. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Venit ad extremum; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Recte dicis; Duo Reges: constructio interrete. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quo modo autem philosophus loquitur? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Easdemne res? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus.

Si verbum sequimur, primum

longius verbum praepositum quam bonum. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?

Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quae cum essent dicta, discessimus. Comprehensum, quod cognitum non habet? An hoc usque quaque, aliter in vita? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Sint modo partes vitae beatae. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Venit ad extremum; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;

Sint modo partes vitae beatae. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Consequens enim est et post oritur, ut dixi.

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. De quibus etsi a Chrysippo maxime est elaboratum, tamen a Zenone minus multo quam ab antiquis; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Tu autem inter haec tantam

multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Immo alio genere;