Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Ubi ut eam caperet aut quando? Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio.

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.

Duo Reges: constructio interrete. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde

parva sint, nos quoque concedimus; Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Nihil ad rem! Ne sit sane; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Bork Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Immo alio genere; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. An hoc usque quaque, aliter in vita? Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quid me istud rogas? Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Videsne quam sit magna

dissensio?

Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Hoc non est positum in nostra actione. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?