Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Bork Quonam, inquit, modo?

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Bork Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Sed ego in hoc resisto; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Sed quot homines, tot sententiae;

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Bork Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Magna laus. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat.

Inquit, dasne adolescenti veniam? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.

Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos

magnopere censeo. Sed ego in hoc resisto; Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Immo alio genere; Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.

Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Frater et T. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Maximus dolor, inquit, brevis est. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Bork Non risu potius quam oratione eiciendum? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Quae duo sunt, unum facit. Stoicos roga. Duo Reges: constructio interrete. Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;