Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Graccho, eius fere, aequalí?

Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Cur, nisi quod turpis oratio est? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Id enim natura desiderat.

Nihil sane. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Ubi ut eam caperet aut quando?

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Sed nunc, quod agimus; Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Minime vero, inquit ille, consentit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Hoc tu nunc in illo probas. Duo Reges: constructio interrete. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Non est igitur voluptas bonum.

In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum.

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Nihil ad rem! Ne sit sane;

Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Nemo igitur esse beatus potest. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Si longus, levis dictata sunt.