Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; At iam decimum annum in spelunca iacet. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Sed fac ista esse non inportuna; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Erat enim Polemonis.

Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. At eum nihili facit; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Sed emolumenta

communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Nemo igitur esse beatus potest. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Duo Reges: constructio interrete. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Sed quot homines, tot sententiae; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. A mene tu? Ita prorsus, inquam;

Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Quis Aristidem non mortuum diligit? Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Sed quod proximum fuit non vidit.