Ubi ut eam caperet aut quando? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Videsne, ut haec concinant? Quid me istud rogas? Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.

Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Duo Reges: constructio interrete. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Quid censes in Latino fore? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.

An nisi populari fama? Hoc non est positum in nostra actione.

Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Quid iudicant sensus? Cyrenaici quidem non recusant; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque

vehementer.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Tum ille: Ain tandem? Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Bork Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit.

Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Haec dicuntur fortasse ieiunius; Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quis istud possit, inquit, negare?

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Primum divisit ineleganter; Qui est in parvis malis. Audeo dicere, inquit.

Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Non semper, inquam; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Quae cum dixisset, finem ille. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Portenta haec esse

dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;