Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Pauca mutat vel plura sane; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Bork

Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Ratio quidem vestra sic cogit. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Bonum patria: miserum exilium. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Id enim natura desiderat. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quare attende, quaeso. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem.

Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Ac tamen hic

mallet non dolere. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Scrupulum, inquam, abeunti; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Si enim ad populum me vocas, eum. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Duo Reges: constructio interrete. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Et homini, qui ceteris

animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.