Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Praeclare hoc quidem. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; At iam decimum annum in spelunca iacet. Vide, quaeso, rectumne sit. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.

Sed videbimus. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Itaque fecimus. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam

caeleste et divinum putaverunt.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quid, de quo nulla dissensio est? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non risu potius quam oratione eiciendum? Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Bork Quid, de quo nulla dissensio est? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Duo Reges: constructio interrete. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.

Ratio quidem vestra sic cogit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Tu quidem reddes; Velut ego nunc moveor. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Bork Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? In schola desinis. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Hoc sic expositum dissimile est superiori. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Eam tum

adesse, cum dolor omnis absit; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Quod iam a me expectare noli.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Et quidem, inquit, vehementer errat;