Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Haec igitur Epicuri non probo, inquam.

Beatus sibi videtur esse moriens. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Duo Reges: constructio interrete. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Utram tandem linguam nescio? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Non laboro, inquit, de nomine. Bork Bork Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Sed quae tandem ista ratio est? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in

contrariis. At coluit ipse amicitias. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Cave putes quicquam esse verius.

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Si enim ad populum me vocas, eum. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Et quidem, inquit, vehementer errat; Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Bork Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Sed nunc, quod agimus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non est igitur voluptas bonum. Respondeat totidem verbis. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Si id dicis, vicimus.