Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; An tu me de L. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio.

Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Proclivi currit oratio. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quippe: habes enim a rhetoribus; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Nihil enim hoc differt.

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Cur haec eadem Democritus? Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet;

Nescio quo modo praetervolavit

oratio. Cyrenaici quidem non recusant; Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Quod vestri non item. Sed fac ista esse non inportuna; Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Duo Reges: constructio interrete.

Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Sed residamus, inquit, si placet. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quis est tam dissimile homini.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;

Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui

torqueatur. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.