Sed ad bona praeterita redeamus. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Ac tamen hic mallet non dolere. An haec ab eo non dicuntur? Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Illi enim inter se dissentiunt. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Dat enim intervalla et relaxat. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Duo Reges: constructio interrete.

Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Quod cum dixissent, ille contra. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Sed potestne rerum maior esse dissensio? Ille incendat?

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Tamen a proposito, inquam, aberramus. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Memini me adesse P. Quid enim tanto opus

est instrumento in optimis artibus comparandis? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Sed quod proximum fuit non vidit. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Tum mihi Piso: Quid ergo? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Quis enim redargueret? Efficiens dici potest. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Pollicetur certe. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?

Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Hoc tu nunc in illo probas. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?

Quod totum contra est. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Qui est in parvis malis. Sic, et quidem diligentius

saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?