Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Tum ille: Ain tandem? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Nulla erit controversia. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Ut aliquid scire se gaudeant?

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Itaque contra est, ac dicitis; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Comprehensum, quod cognitum non habet? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Ecce aliud simile dissimile. Bork

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quis enim redargueret?

Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Satis est ad hoc responsum. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Coniunctio

autem cum honestate vel voluptatis vel non dolendi id ipsum honestum, quod amplecti vult, id efficit turpe. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Duo Reges: constructio interrete. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Urgent tamen et nihil remittunt. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Sed quid sentiat, non videtis. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Sed hoc sane concedamus. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat?

Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?