Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. At certe gravius. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Non est igitur summum malum dolor. Quod iam a me expectare noli. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Duo Reges: constructio interrete. Quae contraria sunt his, malane? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum.

Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Sit sane ista voluptas. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice

disputare? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quis enim redargueret? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Bork In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Suo genere perveniant ad extremum; Videsne quam sit magna dissensio? Memini vero, inquam; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.

Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Nemo igitur esse beatus potest. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; De hominibus dici non necesse est. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Sed quid sentiat, non videtis. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum?

Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Non

quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Non potes, nisi retexueris illa. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Quae est igitur causa istarum angustiarum?