Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Nunc agendum est subtilius. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.

Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Quid enim possumus hoc agere divinius?

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Beatum, inquit. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Sit enim idem caecus, debilis.

Hos contra singulos dici est melius. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Ubi ut eam caperet aut quando? Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quae cum dixisset, finem

ille. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. At iam decimum annum in spelunca iacet. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Et quidem, inquit, vehementer errat; Immo videri fortasse. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Tria genera bonorum; Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quis Aristidem non mortuum diligit? Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quid censes in Latino fore? Quid vero? Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere.

Duo Reges: constructio interrete. Age sane, inquam. Quae ista amicitia est? Bestiarum vero nullum iudicium puto.

An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. An hoc usque quaque, aliter in vita? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Ratio quidem vestra sic cogit. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?