Quis hoc dicit? Nemo igitur esse beatus potest. Eam stabilem appellas. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Non potes, nisi retexueris illa. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Non igitur bene. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Et quidem, inquit, vehementer errat; Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ne discipulum abducam, times. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Duo Reges: constructio interrete. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Numquam facies. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Iam contemni non poteris. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur,

definitio est. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Sin aliud quid voles, postea. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?

Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Recte dicis; Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.

An haec ab eo non dicuntur? Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Quae contraria sunt his, malane? Utram tandem linguam nescio? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Itaque his sapiens semper vacabit. Quae cum essent dicta, discessimus. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Collatio igitur ista te nihil iuvat. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Bork Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quae cum dixisset, finem ille. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.