Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Bork Ut aliquid scire se gaudeant? Quaerimus enim finem bonorum. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? At enim hic etiam dolore. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Duo Reges: constructio interrete. Primum divisit ineleganter; Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Bork O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.
Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?
Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Cave putes quicquam esse verius. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Praeteritis,
inquit, gaudeo. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Hoc est non dividere, sed frangere. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Summae mihi videtur inscitiae. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Nam neque virtute retinetur ille in vita, nec iis, qui sine virtute sunt, mors est oppetenda.
Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Torquatus, is qui consul cum Cn. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.
Nos vero, inquit ille; Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Itaque eos id agere, ut a se
dolores, morbos, debilitates repellant. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Moriatur, inquit.
Prave, nequiter, turpiter cenabat; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Quid iudicant sensus? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.
Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Id Sextilius factum negabat. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quis enim redargueret? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? At iam decimum annum in spelunca iacet. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;
Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
English
Arabic
French