Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. At iam decimum annum in spelunca iacet. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. At iam decimum annum in spelunca iacet.

Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ita nemo beato beatior. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Nam ante Aristippus, et ille melius. Bork

Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?

Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Confecta res esset. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Negare non possum. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam

videntes; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Falli igitur possumus. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Duo Reges: constructio interrete.

Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Quod iam a me expectare noli. Illum mallem levares, quo

optimum atque humanissimum virum, Cn. Tubulo putas dicere? Respondeat totidem verbis. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;