Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Itaque ab his ordiamur.

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quis Aristidem non mortuum diligit? Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Verum hoc idem saepe faciamus. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Cur haec eadem Democritus? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Quid enim possumus hoc agere divinius? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. At multis malis affectus. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Non potes, nisi retexueris illa. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Ecce

aliud simile dissimile.

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Sed ad bona praeterita redeamus. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. De quibus cupio scire quid sentias. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tanta vis admonitionis inest in locis; Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Duo Reges: constructio interrete. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus

refers? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Bork Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quis Aristidem non mortuum diligit? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. At certe gravius. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.