At iam decimum annum in spelunca iacet. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. At enim hic etiam dolore. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Poterat autem inpune;

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod non subducta utilitatis ratione effici solet, sed ipsum a se oritur et sua sponte nascitur. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. An eiusdem modi? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Praeteritis, inquit, gaudeo. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? A mene tu? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni;

Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Aliter autem vobis placet.

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Quae similitudo in genere etiam

humano apparet. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Duo Reges: constructio interrete. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo.

Non igitur bene. Rationis enim perfectio est virtus; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Ut aliquid scire se gaudeant? Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Ad eos igitur converte te, quaeso.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Id Sextilius factum negabat. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.