Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Peccata paria. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt.

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Que Manilium, ab iisque M. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Bork Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Duo enim genera quae erant, fecit tria.

Duo Reges: constructio interrete. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Haec dicuntur inconstantissime. Non est igitur summum malum dolor. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Bork Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam?

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Sint modo partes vitae beatae. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem

hactenus; Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?

O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Nulla erit controversia. Bork Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;

Poterat autem inpune; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem.

Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? -delector enim, quamquam te non possum, ut ais, corrumpere, delector, inquam, et familia vestra et nomine. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Qui bonum

omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt.

Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Id est enim, de quo quaerimus. Frater et T. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo.