Duo Reges: constructio interrete. Quae cum essent dicta, discessimus. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quod cum dixissent, ille contra. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Cave putes quicquam esse verius. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Cui Tubuli nomen odio non est? Quis hoc dicit? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quis negat? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Minime vero istorum quidem, inquit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.

Paria sunt igitur. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Num quid tale Democritus?

Quis Aristidem non mortuum diligit? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Nos commodius agimus. De illis, cum volemus. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim.

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Non risu potius quam oratione eiciendum?

Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Eademne, quae restincta siti? Nulla erit controversia. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;

Memini me adesse P. Age sane, inquam. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Bork Confecta res esset. Si sapiens, ne tum quidem

miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Optime, inquam. Nam neque virtute retinetur ille in vita, nec iis, qui sine virtute sunt, mors est oppetenda. Tenent mordicus. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Ego vero isti, inquam, permitto. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;