Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Efficiens dici potest. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Murenam te accusante defenderem. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Minime vero istorum quidem, inquit. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Refert tamen, quo modo. Duo Reges: constructio interrete. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Istic sum, inquit. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur.

Haec dicuntur fortasse ieiunius; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Bork Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Cur deinde Metrodori liberos commendas?

Sed plane dicit quod intellegit. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Hic ambiguo ludimur. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Id enim natura desiderat.

Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Familiares

nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Ea possunt paria non esse.

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Qui est in parvis malis. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Prave, nequiter, turpiter cenabat;