Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Maximus dolor, inquit, brevis est.

Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Sed haec in pueris;

Bork Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis. Quis hoc dicit? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore.

Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo

bono potissimum velit; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quid de Pythagora? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Si longus, levis dictata sunt. Nemo igitur esse beatus potest. Ea possunt paria non esse. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Hoc tu nunc in illo probas. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Est, ut dicis, inquam. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Summae mihi videtur inscitiae.

Sed quot homines, tot sententiae; Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quibus natura iure responderit non esse verum

aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Non est igitur voluptas bonum. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Duo Reges: constructio interrete. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina.