Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Sed nimis multa. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Sullae consulatum? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Non potes, nisi retexueris illa. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Iam enim adesse poterit.

Omnis enim est natura diligens sui. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; De hominibus dici non necesse est. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Dici enim nihil potest verius. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Nos commodius agimus. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Age nunc

isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Duo Reges: constructio interrete. Scisse enim te quis coarguere possit?

Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Haec dicuntur inconstantissime. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Poterat autem inpune; Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Ego vero isti, inquam, permitto. Id mihi magnum videtur. Murenam te accusante defenderem. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Sed fac ista esse non inportuna; Quippe: habes enim a rhetoribus; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;

Mihi enim erit isdem istis fortasse

iam utendum. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;