Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Sed quid sentiat, non videtis. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Ubi ut eam caperet aut quando? Bork Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Hoc simile tandem est? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;

Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quid de Pythagora? Quis enim redargueret? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Nec vero sum nescius esse

utilitatem in historia, non modo voluptatem. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Iam in altera philosophiae parte. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Duo Reges: constructio interrete.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Sed residamus, inquit, si placet. Beatum, inquit. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Summus dolor plures dies manere non potest? Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quod quidem nobis non saepe contingit. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Tum

Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.