Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Comprehensum, quod cognitum non habet? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ac tamen hic mallet non dolere. Duo Reges: constructio interrete. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;

Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Conferam avum tuum Drusum cum C. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum.

Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. An haec ab eo non dicuntur?

Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Ubi ut eam caperet aut quando? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem.

Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Istic sum, inquit. Sed residamus, inquit, si placet.

Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. At hoc in eo M. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Immo alio genere; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae

possit e macello peti? Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum.