An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Sed fortuna fortis;

Ubi ut eam caperet aut quando? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Omnis enim est natura diligens sui. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quod vestri non item. Sed ad illum redeo. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Ac tamen hic mallet non dolere. Facillimum id quidem est, inquam. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quid iudicant sensus? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem

non sequamur? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Tamen a proposito, inquam, aberramus.

Nos vero, inquit ille; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Sed quod proximum fuit non vidit. At multis se probavit.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes semper beatos esse sapientes. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Quis negat? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quid Zeno? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Bestiarum vero nullum iudicium puto. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Duo Reges: constructio interrete.

Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Si quae forte-possumus. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

Sed residamus, inquit, si placet. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Sed venio ad

inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.