An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? At multis se probavit. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.

Refert tamen, quo modo. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Nihil ad rem! Ne sit sane;

Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Duo Reges: constructio

interrete. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Explanetur igitur. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Quod totum contra est.

Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Sed nunc, quod agimus; Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum,

corpore alius senescit;

Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Iam in altera philosophiae parte. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.