Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Scrupulum, inquam, abeunti;

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?

Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Bork Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Conferam avum tuum Drusum cum C. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Duo Reges: constructio interrete. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Ita credo. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Ego vero isti, inquam, permitto. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quasi ego id curem,

quid ille aiat aut neget. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Non laboro, inquit, de nomine. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Nihil sane. Ita prorsus, inquam; At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? An hoc usque quaque, aliter in vita? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Huius ego nunc auctoritatem sequens

idem faciam. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Memini vero, inquam; Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quid, de quo nulla dissensio est? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.