Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Videsne quam sit magna dissensio? Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates?
Quid de Platone aut de Democrito loquar? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Hic nihil fuit, quod quaereremus. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Summum a vobis bonum voluptas dicitur.
Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quare ad ea primum, si videtur; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Tum mihi Piso: Quid ergo? Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant.
Prioris generis est docilitas, memoria; Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Qui est in parvis malis. An vero displicuit
ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?
Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio.
Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Ad eos igitur converte te, quaeso.
De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Sed quae tandem ista ratio est? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate.
Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Quodsi
ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Sed haec omittamus; Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Nam quid possumus facere melius?
Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Duo Reges: constructio interrete. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?
Arabic
French
Spanish