Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Si longus, levis dictata sunt. Tu quidem reddes; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Qualem igitur hominem natura inchoavit? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur.

Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Ita prorsus, inquam; Aliter autem vobis placet. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed tamen intellego quid velit. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Duo Reges: constructio interrete.

Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Paria sunt igitur. Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.

Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Bestiarum vero nullum iudicium puto. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet.

Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Satis est ad hoc responsum. Primum quid tu dicis breve?

Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.