Bork Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse;
Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quo tandem modo? Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem.
Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Idemne, quod iucunde? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.
Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea
seiungunt a finibus et a summa bonorum; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Duo Reges: constructio interrete. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?
Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Quid de Pythagora? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis.
Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Erat enim res aperta. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.
Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Age sane, inquam. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?
Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Modo etiam
paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.
An tu me de L. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?
English
French
Spanish