Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Verum hoc idem saepe faciamus. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Sed ego in hoc resisto; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Duo Reges: constructio interrete. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Roges enim Aristonem,

bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. At multis se probavit. Quid censes in Latino fore? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Proclivi currit oratio.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Bork Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Minime vero istorum quidem, inquit. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Oratio me istius philosophi non offendit; Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?

Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Quid me istud rogas? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Sed nunc, quod agimus; Sint modo partes vitae beatae.

Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Quid

enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Memini vero, inquam; Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quae cum essent dicta, discessimus. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?