An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Non potes, nisi retexueris illa. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? An hoc usque quaque, aliter in vita? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Inquit, dasne adolescenti veniam?

Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Nos cum te, M. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit.

Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Sed vos

squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Eadem nunc mea adversum te oratio est. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Nos vero, inquit ille; Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Sint ista Graecorum; Ecce aliud simile dissimile.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Duo Reges: constructio interrete. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Cum

praesertim illa perdiscere ludus esset. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Collatio igitur ista te nihil iuvat.

Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Summus dolor plures dies manere non potest? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Suo genere perveniant ad extremum; Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Bork

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. A mene tu? Non igitur bene. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.