Bonum incolumis acies: misera caecitas. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit.

Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quis istud possit, inquit, negare? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Cur post Tarentum ad Archytam? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum,

quod. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Sint ista Graecorum; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Nam de isto magna dissensio est. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Haec dicuntur inconstantissime. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Sed haec

omittamus; Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Laboro autem non sine causa;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Quod quidem nobis non saepe contingit. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Duo Reges: constructio interrete. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Bork Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;